சுருதி

எப்போதும் போல
இந்தக் கவிதையின்  மறுநுனி
உங்கள் கையில் இருக்கிறது
கயிறு இழுக்கும் போட்டி போல
இது  பல சமயம் ஆகிவிடுகிறது
என்பதை அறிந்திருக்கிறேன்
பெரும்பாலும் நான்தான் துவங்குகிறேன்
ஆனால் நீங்கள்தான்
அநேகமாய் முடிக்கிறீர்கள்
கவிதைக்குள் நான் வைக்காத
கண்கள் உங்களுக்கு மட்டும்
எப்படியோ கிடைத்துவிடுகின்றன
சிலசமயம் என் உயிரிலிருந்து
பிறந்த இசையைக் கேட்காமல்
புறக்கணித்து விடுகிறீர்கள் 
பல சமயங்களில்
நான் அழுத இடத்திலெல்லாம்
நீங்கள் சிரித்து வைக்கிறீர்கள்
நான் புன்னகைத்த வரிகளில்
ஏனோ புரண்டு புரண்டு அழுகிறீர்கள்
எப்போதாவதுதான்
இருவரும் சுரம் சேரும்
கவிதை வந்து சேர்கிறது
இருவர் சுவர்களும் விழுந்து
சட்டென்று  வெளிச்சம் வந்த அறையில்
முதன் முதலாய்க் கண்டதும்
தோன்றும் வியப்பு போல
பட்டாம் பூச்சி
இறகை நிறுத்தி
மீண்டும் அசைக்கும்
ஒரு நொடிக்குள்ளாகவே 
நிகழக் கூடும்
அந்த உத்தேசத் தருணத்துக்காகவே
நீங்களும் நானும்
வேறு வேலை செய்யாமல்
தூங்காமல்
கூடாமல்
ஊடாமல்
புரட்சி செய்யாமல்
சமாதானம் பேசாமல்
கடவுளுடன் கதறாமல்
கம்யூனிசம் பண்ணாமல்
இந்தக் கவிதையை
எழுதிக் கொண்டும்
படித்துக் கொண்டும் இருக்கிறோம்