அப்பாலிருந்து ஒரு அழைப்பு

கடைசியாய்
அவள் எழுதிய கடிதத்தில்
தற்கொலை பற்றி
எதுவும் குறிப்பிடவில்லை
அவள் உயிர் உறைந்த
கிணற்றின்
சுவரில் அமர்ந்து
ஏன் ஏன்  என்று
திரும்பத் திரும்பக்
கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்
பாசி நீரில்
தெள்ளுப் பூச்சிகள்
துள்ளும் ஓசை தவிர
எல்லா சத்தங்களும்
களைத்து நின்றிருந்தன
மறுநாளும்
அவளுக்காய்
நான் எழுதிவைத்திருந்த
கவிதைகளோடு போனேன்
ஆனால்
தவளைகள் கூட 
அவற்றைக் கேட்க மறுத்தன
மெல்ல அவள் முகம்
என் நினைவிலிருந்து தொலைவதை
நான் பதற்றத்துடன் உணர்ந்தேன்
என் கனவுகளுக்கு
முகம் கொடுத்த முகம் ....
என் முதல் முத்தம்
பூத்த முகம்..
கண் பிரிந்து உருக
கசந்து அழுதேன்

அழுகை நின்றதும்
அவளை உணர்ந்தேன்
முல்லை மொக்கு
உடையும் வாசனையாய்
பூமியின் ஆழத்திலிருந்து
வெடித்த விசும்பலாய்
அலை மோதிப் புரண்ட
கொலுசு மணியாய்
மீன்கள் மோதி உடைத்த
கண்ணாடி வளையல்களாய்
அவள் மெல்ல உயர்ந்து  வந்தாள்
அசையும் நீர்விளிம்பில்
மிதக்கும் கூந்தல்
அசைக்கும்  அவள் முகம்
தெளிந்து வருவதைப் பார்த்தேன்
அவள் புன்னகைத்து
''அழாதே
இங்கு எல்லாமே
அமைதியாகவும்
குளிர்ச்சியாகவும் இருக்கிறது''எனறாள்
பிறகு கண் சிமிட்டி
'' நீயும் வா''எனறாள் ஆதூரமாய்..
என் தயக்கம் கண்டு  
மீண்டுமொருமுறை கைநீட்டி 
''வா''எனறாள்

அனேகமாக
இந்த வரியை
நீங்கள் படிக்கும்போது
நான் போயிருக்கக் கூடும்..