அருசி

ஒரு தனித்த இரவாய்ப்
போயிற்று இது
மூடிக் கிடக்கும்
பெரிய வீட்டில்
ஒற்றையாய் அலையும்
பூனை போல திரிகிறேன்
கடிகாரம் உதிர்க்கும்
மணித் துளிகள்
பெருகிப் பெருகி
வெறுமையை நிரப்புவதைப் பார்த்துக் கொண்டு..

காட்டின் வாசனை
இன்னமும் வீசும்
புத்தகங்களை மேய்கிறேன்
உலகப் பெருங்கவிகள்
உதிரம் கொண்டு எழுதியவை அவை ..
உயிர் கொடுத்திசைத்த
இசைத் தட்டுகளை வருடுகிறேன்
கந்தர்வர்களின் மூச்சுக் காற்று
அவையெல்லாம்
என அறிவேன்

ஆனாலும் எதிலும்
ருசியற்று
சலித்தது மன நாக்கு..

உறை பனி மேல்
விழும்
தீத் துளிகள் போல 
அவை யாவும்
கடுங்குளிரில் அவிந்தன


கரை நனைத்தோடும்
பெருவாற்றில்
கைகள் அற்றவன் தாகத்துக்குத்
தண்ணீர் இல்லை

யாராலும் கொடுக்கமுடியவில்லை
இறந்தவனுக்கு

வாழ்வின் வெப்பத்தை..